Genel

5 saat 2.6 kilometre Galata, yüzyıllar boyunca İstanbul’un en hareketli noktalarından biri oldu. Galip Dede Caddesi’nden başlayacak bu turda, bir zamanlar Cenevizlilerin surlarla çevirdiği ticaret kolonisine adım atıyoruz. Kule Meydanı’na ulaştığımızda, yüzyıllar boyunca gözetleme kulesi, yangın kulesi ve efsanelerin merkezi olarak şehre tanıklık eden, bir 14. yüzyıl yapısı olan Galata Kulesi’yle karşılaşacağız. Turumuzda kuleyle kesişen Serdar-ı Ekrem ve Lüleci Hendek Caddesi de yer alıyor.  Yokuştan aşağı inerek Bankalar Caddesi’ne yöneldiğimizde, Osmanlı’nın finans kalbinin attığı binalar arasında yürüyoruz. 19. yüzyılda Osmanlı Bankası,

İstanbul Boğazı’nın mavi sularına en zarif şekilde dokunan yapılardan biridir Dolmabahçe Sarayı. Gümüş gibi parlayan cephesiyle hem denizi hem de gökyüzünü yansıtır. Sanki şehrin ihtişamı, zarafeti ve hüznü bu binada birleşmiştir. 19. yüzyılda Sultan Abdülmecid tarafından yaptırılan Dolmabahçe Sarayı, Osmanlı’nın batıya açılan yüzüydü. Artık Topkapı’nın sessiz avlularından değil, kristal avizelerin, Avrupa tarzı mobilyaların ve görkemli merdivenlerin arasından sesleniyordu imparatorluk. Her oda, her salon, geçmişin ihtişamını ve değişimin kaçınılmazlığını anlatır. Sarayın içine girdiğinizde ilk fark ettiğiniz şey, ışığın her yerde dans edişidir. Boğaz’ın maviliği pencerelerden süzülür, altın varaklı tavanlarda yankılanır. Devasa merdivenlerdeki kristaller güneşi yakalar ve binayı adeta ışıkla örer. Bu

İstanbul’un kalabalık sokaklarında yürürken, birkaç adımın altında başka bir dünya gizlidir: Yerebatan Sarnıcı. Şehrin altındaki bu serin, loş ve büyüleyici mekân, sanki zamanı yavaşlatmak için inşa edilmiştir. Her sütunu, her damlası, Bizans’tan bugüne akan bir hikâyeyi anlatır. 6. yüzyılda, İmparator I. Justinianus tarafından şehrin su ihtiyacını karşılamak için yaptırılan bu sarnıç, 336 sütun üzerine kuruludur. Her sütun farklı bir yerden getirilmiş, farklı bir geçmişin parçasıdır. Bu yüzden Yerebatan’a adım attığınızda, yalnızca bir yapıya değil, birçok dönemin sessiz birleşimine girersiniz. Tavana vuran su yansımaları, taş sütunlarda dans eder. Sessizlik öylesine derindir ki, kendi adımlarınızın yankısı bile bir müzik gibi gelir kulağınıza.

İstanbul’un yedi tepesinden birinde, Marmara’nın tuzlu rüzgârını hisseden bir saray vardır: Topkapı. Surlarının ardında yalnızca padişahların değil, bir imparatorluğun hikâyesi yankılanır. Her kapısı, her avlusu, her bahçesi geçmişin ihtişamını sessizce anlatır. Fatih Sultan Mehmet’in 15. yüzyılda yaptırdığı bu saray, Osmanlı’nın 400 yıla yakın kalbi olmuştur. Burada devlet yönetilmiş, savaşlar planlanmış, barış antlaşmaları imzalanmıştır. Ancak Topkapı, sadece bir yönetim merkezi değildir; aynı zamanda sanatın, zarafetin ve gizemin buluştuğu yerdir. Bab-ı Hümayun’dan içeri adım attığınızda, tarihin kokusu burnunuza gelir. Her taş, binlerce adımın izini taşır. Harem’in dar koridorlarında yankılanan fısıltılar, sarayın gizli hikâyelerini hâlâ duyanlara anlatır. Kubbelere vuran ışıklar, altın yaldızlı kapılarda

İstanbul’un siluetine bakan herkesin gözleri, bir noktada mutlaka Süleymaniye’ye takılır. Şehrin tepelerinden birinde, gökyüzüne uzanan zarif minareleriyle yalnızca bir ibadethane değil, aynı zamanda bir denge sembolü gibi durur. Süleymaniye Camii, gücün ve tevazunun aynı kubbede buluştuğu bir yerdir. Kanuni Sultan Süleyman’ın emriyle, Mimar Sinan’ın ustalık dönemi eseri olarak 16. yüzyılda inşa edilen bu yapı, yalnızca taş, mermer ve kubbeden ibaret değildir. Her detayıyla bir düşüncenin, bir inancın, bir mühendislik mucizesinin ifadesidir. Sinan, bu camide sadece mimar değil, adeta bir filozof gibidir; sessiz taşlarla konuşur. Süleymaniye’ye adım atan herkes, dışarıdaki kalabalığın bir anda sustuğunu hisseder. Avludaki rüzgârın sesi bile saygılıdır sanki.

İstanbul Boğazı’nın ortasında, dalgaların ritmine eşlik eden bir yalnızlık yükselir: Kız Kulesi. Yüzyıllardır suların üzerinde duran bu zarif yapı, hem bir sır hem de bir masaldır. Şehrin gürültüsünden uzakta, ama ondan asla kopmadan, kendi sessizliğinde İstanbul’un kalbini dinler. Efsaneler, Kız Kulesi’nin etrafında dans eder. Birinde, kızını yılan sokmasın diye kuleye kapatan bir kralın hikâyesi anlatılır. Fakat kader, denizin ortasında bile yolunu bulur. Başka bir söylence, kuleyi Bizans döneminde deniz feneri olarak görür. Kimine göre bir karantina adası, kimine göre bir gözetleme kulesidir. Ama gerçekte, Kız Kulesi her zaman İstanbul’un en duygusal sembolü olmuştur. Kulenin taşlarına sinmiş bir melankoli vardır. Gün

İstanbul’un kalbinde, yüzyılların ötesinden bugüne bakan bir tanık vardır: Galata Kulesi. Yalnızca taş ve harçtan yapılmış bir yapı değildir o; aynı zamanda şehrin ruhunun simgesidir. Kimi zaman denizcilerin yönünü bulduğu bir deniz feneri, kimi zaman gökyüzüne uzanan bir hayal kulesi olmuştur. 1348 yılında Cenevizliler tarafından inşa edildiğinde, kimse onun bir gün İstanbul’un siluetine bu kadar derin bir iz bırakacağını tahmin edemezdi. Fakat Galata Kulesi, tıpkı İstanbul gibi, zamana karşı dimdik durmayı bildi. Şehrin fetihlerini, yangınlarını, aşklarını ve sırlarını sessizce izledi. Her taşında bir hikâye, her katında bir nefes gizlidir. Kulenin efsanelerinden biri, Hezarfen Ahmed Çelebi’nin kanatlarını takarak Üsküdar’a uçuşudur. O